منشأ یوگا و تغییرات آن در طول زمان
یوگای سنتی بر جنبههای ذهنی، اخلاقی و معنوی تمرکز داشت، در حالی که یوگای مدرن بیشتر بر حرکات بدنی (آسانا) تأکید دارد.
یوگا، که امروزه به عنوان یکی از محبوبترین تمرینهای ذهن و بدن شناخته میشود، ریشهای چند هزار ساله دارد. با این حال، شکل فعلی یوگا تفاوتهای زیادی با نسخههای اصیل و سنتی آن دارد. شناخت تاریخچه یوگا و تحول آن در طول زمان، درک عمیقتری از این تمرین ارزشمند ارائه میدهد.
منشأ یوگا به هند باستان، حدود پنج تا ده هزار سال پیش بازمیگردد. از آنجا که متون و آموزشهای اولیه یوگا به صورت شفاهی منتقل میشدند یا روی برگهای نخل ثبت میشدند که به راحتی از بین میرفتند، تعیین تاریخ دقیق آغاز یوگا دشوار است. با این حال، اولین اشاره مکتوب به یوگا در ریگودا، یکی از متون مقدس هندو از شمال هند دیده میشود.
در افسانههای یوگا، شیوا به عنوان نخستین یوگی و معلم معرفی شده است که دانش یوگا را به هفت حکیم منتقل کرد. این دانش توسط آنها در سراسر جهان گسترش یافت. شباهت میان برخی تکنیکهای یوگا با روشهای بودایی، جینی،اسلامی و حتی آتئیستی را میتوان ناشی از این تبادل دانست.
یوگا در طول زمان توسط براهمنها و ریشیها توسعه یافت. آنها آموزههای خود را در متونی مانند اوپانیشادها ثبت کردند. اوپانیشادها بر خودشناسی، کارما یوگا (عمل درست) و جنانی یوگا (حکمت) تأکید داشتند. در حدود ۵۰۰پیش از میلاد، کتاب معروف به گود گیتا نوشته شد که همچنان به عنوان یکی از منابع اصلی یوگا محسوب میشود.
در دوره کلاسیک، یوگی و اندیشمندی به نام پاتانجلی متنی به نام سوتراهای یوگا را نوشت. او برای نخستین بار یوگا را به صورت سیستمی منسجم ارائه داد و تمرین یوگا را در قالب مسیر هشتگانه برای دستیابی به سامادهی (روشن ضمیری)دستهبندی کرد. پاتانجلی معمولاً به عنوان "پدر یوگا" شناخته میشود.
در آغاز، یوگا بیشتر بر جنبههای درونی و ذهنی تمرکز داشت تا حرکات بدنی. تمرین سنتی یوگا مجموعهای از آموزهها و روشهای زندگی سالم بود که از استادان به شاگردان منتقل میشد. هدف آن، ایجاد هماهنگی در ذهن،بدن، احساسات و انرژی بود.
در آن زمان، تمرینات بدنی (آسانا) تنها بخش کوچکی از یوگا محسوب میشدند و اغلب توسط افرادی از طبقات پایینتر اجتماعی انجام میگرفتند. در مقابل، مدیتیشن، مطالعه متون مقدس، تنفس آگاهانه و رعایت اصول اخلاقی،هسته اصلی یوگا را تشکیل میدادند.
تحولات بزرگ در شکل یوگا از اواخر قرن نوزدهم آغاز شد. در سال ۱۸۹۳، سخنرانیهای سوامی ویوِکاناندا در نمایشگاه جهانی شیکاگو باعث جلب توجه غرب به فلسفه یوگا شد. در اوایل قرن بیستم، با تأثیر از حرکات بدنی رایج در غرب، تمرینات یوگا به تدریج حالت فیزیکیتری به خود گرفت.
در سال ۱۹۱۸، شری یوگندرا مؤسسه یوگای بمبئی را تأسیس کرد که قدیمیترین مرکز سازمانیافته یوگا در جهان محسوب میشود. همسرش، سیتادیوی یوگندرا نقش مهمی در تشویق زنان به انجام یوگا داشت. در سال ۱۹۲۴، کریشنا ماچاریا مدرسه هاتا یوگا را در میسور افتتاح کرد. شاگردان او از جمله بیکیاس آیِینگر، پاتابی جویس، ایندرا دوی و دسیکچار تأثیر زیادی بر شکلگیری یوگای مدرن داشتند.
ایندرا دوی در سال ۱۹۴۷ نخستین استودیوی یوگای خود را در هالیوود افتتاح کرد. در همین زمان، آیِینگر نیز آموزشهای خود را در کشورهای غربی گسترش داد. در سال ۲۰۰۴، مجله تایم، آیِینگر را یکی از صد شخصیت تأثیرگذار جهان معرفی کرد، که نشاندهنده توجه غرب به جنبههای فیزیکی یوگا است.
یوگای سنتی بر جنبههای ذهنی، اخلاقی و معنوی تمرکز داشت، در حالی که یوگای مدرن بیشتر بر حرکات بدنی (آسانا) تأکید دارد. به گفته پرساد رانگن کار، مدرس یوگا: "یوگا در گذشته مجموعهای از دانش بود. امروزه یوگا به دانشی درباره بدن تبدیل شده است."
با این وجود، نمیتوان یوگای مدرن را بیارزش دانست. بسیاری از مربیان امروزی، با آگاهی از فلسفه یوگا، سعی در ترکیب آموزههای سنتی با تمرینات بدنی دارند. برخی کلاسها صرفاً به حرکات فیزیکی محدود میشوند، در حالی که برخی دیگر به آموزش اصول یوگای اصیل میپردازند. این تفاوتها نشاندهنده گستردگی و انعطاف یوگا در تطابق با زمان و نیازهای مختلف است.
با وجود تغییرات گسترده، همچنان میتوان گفت که یوگای امروزی نیز نوعی تمرین یوگا محسوب میشود، چراکه هدف نهایی آن، ایجاد هماهنگی و توازن در انسان است. اگرچه بسیاری تنها از جنبه فیزیکی یوگا بهره میبرند،اما با شناخت بیشتر از آموزههای سنتی، میتوان ابعاد عمیقتری از این مسیر را کشف کرد.
در نهایت، شناخت تاریخ یوگا و سیر تحول آن، به افراد این امکان را میدهد که با آگاهی بیشتری در این مسیر گام بردارند و تمرین خود را متناسب با نیازها و ارزشهای درونی خود انتخاب کنند.
شما میتوانید از طریق پر کردن فرم یا تماس تلفنی با ما در ارتباط باشید.